Do pokoju weszła Lena. Szybko podbiegła do Anastazji.
- Co się stało? - zapytała.
Ant nic nie odpowiedziała. Lena spojrzała to na "siostrę" to na pamiętnik. Chciała go podnieść. Gdy się schyliła Anastazja nagle krzyknęła:
- NIE! Zostaw to!!!
- Ło ło ło... spokojnie.
- To jest jedynie moja sprawa więc proszę nawet tego nie dotykaj!
- Dobra dobra. Jest niedziela... co chcesz dzisiaj robić? - Lena szybko zmieniła temat.
- Nie wiem... ale chcę pobyć sama.
- Dobra jak chcesz. Ja wychodzę na miasto z przyjaciółmi więc jak coś..
- Nie dzięki.
-Ok.
Ant posprzątała wszystkie rzeczy mamy i zamknęła pudełko. Następnie poszła się odświeżyć.
Po dokładnej kąpieli ubrała się w białą bluzeczkę z krótkim rękawkiem na to granatowa bluza + jasne jeansy i czarne Vans'y. Zrobiła delikatny makijaż i wyszła z łazienki. Szybko z pudełka zabrała pamiętnik matki.
- Gdzie idziesz Anastazja? - spytała się mama Leny, kiedy ta wybiegała z domu.
- Jeszcze nie wiem. - rzuciła szybko Ant i wybiegła.
Poszła do parku na ławkę, gdzie pierwszy raz spotkała Alexa. Zaczęła przeglądać pamiętnik.
"Ostatni wpis jest z 30 lipca... jak to?! Wszyscy mi mówili, że umarła zaraz po porodzie! Jak to możliwe. Jedyna odpowiedź to: wszyscy mnie okłamali. Super -,-
W ogóle ostatnie wpisy w tym pamiętniku są bardzo dziwne. Tzn. Widać, że są pisane przez moją mamę, ale... ugh. Stop! Co to?!"
"20.05.1998r.
Kocham moje dwie dziewczynki. Są wspaniałe. Widać, że są siostrami. Nawet na rękach mają blizny, które po złączeniu tworzą księżyc. Może to zwykłe koło z kropkami, ale ja wolę mówić księżyc. Tak jest o wiele lepiej. Jedna z nich jest okazem zdrowia - śliczna ma czarne, krótkie włoski, duże oczka.
Druga - jest z nią źle. Ma długie brązowe włosy *.* Cudowna. Nie wybaczę sobie tego do końca życia jeśli umrze.."
Kolejny wpis, który przykuł uwagę Anastazji to ten z 25.05::
"25.05.1998r.
Dzisiaj. Właśnie dzisiaj. Odeszła. Cały czas siedzę z nimi obiema w szpitalu. To Anastazja przeżyła. Ada oddała za nią życie. To Anastazja była w bardzo złym stanie. Była na skraju śmierci. To nieprawdopodobne, że to właśnie Adrianna umarła. Nie mogę pogodzić się z jej stratą. Cały czas płaczę[...]"
Ostatni wpis:
"30.07.1998r.
[...]Jest ze mną bardzo źle od kilkunastu dni. Nie wiem kiedy umrę, ale wiem, że już niedługo. Pożegnałam już się ze wszystkimi. Pójdę do nieba do swojej córki. Nigdy nie było mi pisane być z nimi obiema[...]"
"Ona...ona umarła. Moja siostra... Ja miałam siostrę. Nie mogę w to uwierzyć. Odeszła. Tak po prostu. Oddała za mnie życie. To ja powinnam umrzeć. Nie ona. To niemożliwe. Straciłam w jednym roku dwie bliskie mi osoby. Jedyne co mam teraz z nią wspólnego to tą bliznę. Teraz wiem, dlaczego zawsze była dla mnie taka ważna." Anastazja siedziała, a z oczu ciekły jej łzy. Rozmyślała nad wszystkim kilkanaście razy. Z zamyślenia wyrwał ją Alex.
- Cześć kochanie. Czemu płaczesz?
- Nie mów tak na mnie... nie jesteśmy jeszcze parą.
- Możemy być.
- NIE! ymm tzn przemyśle to.
- Okej okej. To dlaczego płaczesz?
- Nie twoja sprawa. Nie chcę cię w to mieszać.
- Ej dlaczego?! Mi możesz zaufać.
- Ufam ci i to bardzo, ale nikomu nie chcę o tym mówić. To jest sprawa osobista.
- Dobra. Ok. Masz jakieś plany na dzisiaj?
- Siedzieć z tobą na ławce i płakać ci w ramie?
- Hah :) A może chcesz jednak gdzieś ze mną pójść?
- A co proponujesz?
- Tajemnica.
- Ymm dobra. Co mi tam. Ale posiedźmy tu jeszcze chwilę ok?
- Dobrze.
Siedzieli tak przez chwilę razem na ławce, a później Alex zabrał Ant na lody.Wszyscy wiedzą, że lody to najlepsza rzecz na poprawę humoru. On wziął czekoladowe, a ona truskawkowe. Później zaprowadził ją do samochodu. Pojechali razem na łąkę. Kwietniowe słońce świeciło nad ich głowami, gdy razem leżeli na kocu. On opowiadał jej różne historie ze swojego życia, a ona grzecznie słuchała. Patrzył na nią jak na jedyną dziewczynę na świecie... bo właśnie Anastazja była dla niego tą jedyną. Przybliżył się do niej. Położył rękę na jej policzku, a później ich usta zetknęły się w delikatnym pocałunku.
- Jesteś niesamowity. -powiedziała szybko Anastazja, gdy się od siebie oddalili.
- Uwielbiam na ciebie patrzeć. Lubię, gdy jesteś w pobliżu, bo wiem, że zawsze mogę cię ochronić, ale nie mogę przestać o tobie myśleć, gdy jesteś gdzieś daleko i nie mam żadnego wpływu na to co się z tobą dzieje. Chciałbym być przy tobie już na zawsze,
- Ja ciebie też kocham. - odparła z uśmiechem Ant
- Obiecuję ci, że zawsze będę cię chronić i nikomu nie pozwolę cię skrzywdzić. Obiecuję.
- Dobrze, Ja też ci obiecuję, że zawsze będę cię kochać. Nikt nigdy nie stanie nam na drodze do wieczności.
- Na zawsze razem.
- Na zawsze.
****
****
Przepraszam was za taką długą przerwę, ale po prostu nie miałam weny :(
Już teraz postaram się dodawać rozdziały jakoś systematycznie huh ^^
niedziela, 10 maja 2015
niedziela, 19 kwietnia 2015
"One fate, millon adversity" Episode #4 "Pewność, przeczucie"
- Aaaa! Nie strasz mnie! - odpowiedziała przestraszona Anastazja.
- Hahaha wybacz. Zaczęłaś czytać?
- Chciałam... ale ktoś wpadł do pokoju i chciał, żebym zapadła na zawał. Dzięki.
- Umm przepraszam.
- Ehh... dobra.
- Ale miałaś minę jak tu wpadłam. Jakbyś zobaczyła zombie haha.
- Nie śmieszne. - powiedziała Ant z poirytowaniem w głosie.
Lena nie odpowiedziała. Popatrzyła na kopertę i rzeczy z niej wysypane. Zainteresował ją pamiętnik.
- To jest pamiętnik pisany przez twoją matkę?
- Chyba tak.
- Mogę go przejrzeć? - zapytała spokojnie Lena.
- Jak chcesz. - rzuciła Ant.
Lena kartkowała powoli pamiętnik. Przeglądała kartka w kartkę, Pamiętnik był piękny. Miał drewniane okładki, na których były na strugane przez mamę Anastazji jakieś cytaty. W środku każda karta wydawała się idealnie przemyślana. Pismo z każdą kolejną kartką było coraz ładniejsze. W pamiętniku znalazły się zdjęcia, rysunki itp. Był naprawdę obszerny. Tak jakby opisała tam całe swoje życie.
- Ant..
- Tak?
- Widzę, że twoja matka też nie miała lekko w życiu, ale widząc po opisach ten pamiętnik bardzo jej pomagał.... może ty też byś zaczęła taki prowadzić?
- Że niby ja?! Ja sie raczej do czegoś takiego nie nadaje...
- Powinnaś coś takiego pisać. Może by ci to trochę pomogło? Wiesz... te wszystkie twoje problemy. Wiem, że nie lubisz o nich mówić, więc może powinnaś je spisywać. Załóż dziennik. Zapisuj tam dosłownie wszystko. Opisz swoje życie.
- Może.... może masz racje. A teraz mogę już przeczytać to?
- Ooo nie! - powiedziała Lena i wyciągnęła duże, ozdobne, zamykane na klucz pudło. - Schowaj to wszystko tutaj. Zamknij i przywieś klucz na szyi. A ja już cię dopilnuję, żebyś założyła ten dziennik. Zobaczysz! Teraz będzie tylko lepiej. Pomogę ci w tym. Teraz jesteś moją siostrą. - mówiła Lena do Anastazji. Widziała, że z oczu lecą jej łzy.
Ant nic nie odpowiedziała. Przytaknęła tylko i przytuliła się do Leny. Włożyła ostrożnie wszystkie rzeczy z koperty do pudełka. Zamknęła je, a Lena wyciągnęła ze swojej szkatułki srebrny łańcuszek, nałożyła na niego klucz od pudełka i zapięła go na szyi Anastazji. Później zaczęły się przygotowywać do snu. Lena szybko usnęła. Ant do późna pisała z Alexem. Myślała o tym co powiedziała jej Lena. Myślała o zawartości pudła... chciała je otworzyć, ale bała się. Bała się co tam przeczyta i jak bardzo zmieni to jej życie. Po 2. w nocy wstała cicho z łóżka i wzięła swój zeszyt kołowy z jakimś fajnym obrazkiem na okładce. Wzięła do ręki długopis, siadła przy biurku i zaczęła pisać. Pisać dziennik. Zaczęła słowami na pierwszej stronie "One fate, millon adversity" . I zaczęła opisywać swoje życie....
***
Jej... nigdy nie sądziłam, że będę opisywać swoje życie. Nawet nie wiem od czego zacząć. To ciężkie, ale może najpierw zacząć od początku? Wyrzucić z siebie tą całą przeszłość. Wszystko powoli. Sama dla siebie.
Wszystko zaczęło się 15 maja 1998 roku. Tzn tak mi wmówili. Jak na prawdę było... tego nikt mi nie powie. Nigdy nie dowiem się jaka była moja matka. Może wyczytam to z jej pamiętnika. Moje dzieciństwo było beztroskie. Tata traktował mnie jak księżniczkę. Nawet tak na mnie mówił. Robił wszystko, by zastąpić obojga rodziców i nigdy nawet nie próbował zastąpić mamy inną kobietą. Z biegiem lat coraz bardziej się załamywał. Brakowało mu 'tej jedynej'. Widziałam to. Wtedy miał napady wściekłości. Zawsze w takich momentach starał się, żebym tylko nie znalazła się w pobliżu. Później zaczął brać narkotyki. Brał je dość rzadko... tylko wtedy, kiedy było mu naprawdę ciężko. Później został ich dilerem. I za to teraz siedzi w więzieniu. Nic mi nigdy nie opowiadał o mamie. Wiem tylko tyle, że była ona dobrą i piękną kobietą, co widać na zdjęciach. Od zawsze uczyłam się dobrze, żeby później zdobyć dobrą pracę i pomóc nam obojgu. Gdy czasem zdarzało mu się mnie uderzyć miałam ochotę uciec. Po prostu. Gdzieś daleko...
***
- Jak się spało? - spytała rano Lena.
- Nie spało się. - odpowiedziała zmęczona Ant.
- Jak to?! Dlaczego?
Anastazja nie odpowiedziała. Nadal myślała.
- Ty prowadzisz swój pamiętnik? - wtrąciła cicho po dłuższej chwili.
- Jasne. Od bardzo dawna. Jeszcze jak byłam pięciolatką już w nim coś zapisywałam. Mówię ci to naprawdę pomaga. - powiedziała entuzjastycznie Lena.
- Też zaczęłam, chociaż nie wiem, czy to wyjdzie.
- Wszystko będzie dobrze! Zobaczysz musisz się tylko w to wkręcić. A teraz chodź na śniadanie... podobno są naleśniki!! aaaa :D
Obie poszły ma śniadanie. Później, gdy Lena poszła się odświeżyć Ant szybko wyciągnęła ozdobne pudełko spod swojego łóżka, otworzyła je swoim kluczykiem i wyjęła pamiętnik matki. Zaczynało się od niechlujnego pisma i bazgrołów po czym można było sie domyślić, że pisała go, gdy była małą dziewczyną. Z każdą kolejną kartką pismo stawało się bardziej dokładne a rysunki bajeczne. Nagle Anastazja doszła do strony z datą 15.05.1998. Zaczęła czytać:
"To właśnie dzisiaj. Nie potrafię wyrazić swojego szczęścia, jakie mnie w życiu spotkało. Będę mieć dwójkę dzieci! To takie cudowne. Dwie wspaniałe księżniczki. One będą księżniczkami o to się postaram z mężem. Kocham go. Jest wspaniałym człowiekiem i mam nadzieję, że będzie najlepszym ojcem dla naszych dzieci. Jest godzina 8:00 jedziemy właśnie do szpitala. Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze.... musi być."
***
16. 05.1998
Już po wszystkim. Urodziłam wczoraj o 19:27. Widziałam je. Są takie śliczne. Jedna z nich nie jest w najlepszym stanie. To mnie martwi. Cieszę się, że są tu z nami na świecie, ale jak matka ma się cieszyć kiedy jej dziecku coś zagraża? Mam nadzieję, że wszystko z nimi będzie dobrze. Modlę się o to. Mogłabym umrzeć za nią, byleby ona miała dobre życie. Ja już swoje przeżyłam. Teraz jej kolej..."
- Nie wierzę! - wyszeptała Anastazja nie mogąc się ruszyć. Pamiętnik obsunął się z jej nóg. Łzy zaczęły lać się strumieniami.
czwartek, 16 kwietnia 2015
:edit: bohaterowie & nazwa opowiadania :)
BOHATEROWIE::
Anastazja - Ma 16 lat. Jest wielką fanką Abrahama Mateo. Chodzi do jednej klasy z Julią. Jest tylko szarą myszką, która też jest dość ładna, ale nie chce żeby jej tak tylko wmawiano chociaż to prawda, Jest molem książkowym i wzorową uczennicą. Nie jest skłonna do pokazywania swoich emocji poza domem. Pogodzenie się ze śmiercią matki jest dla niej czymś niemożliwym. Stara się odkryć tajemnicę Julii. Zakochała się w Alexie, z którym może być naprawdę szczęśliwa. Po tym jak jej ojciec poszedł do więzienia wylądowała w domu dziecka. Teraz jest w szczęśliwej rodzinie państwa Dąbrowskich. Jej najlepszą przyjaciółką jest Lena. Powoli zagłębia się w opis przeszłości swojej matki okrywając przy tym niesamowite jak i również straszne rzeczy. Nowa miłość da jej nadzieję na lepsze jutro, lecz skrywanie tajemnic może pociągnąć ją w dół na samo dno.
Lena - Ma 15 lat. Pochodzi z samego centrum Warszawy. Jest bardzo optymistyczną i wesołą osobą. Chodzi do zwykłego gimnazjum, gdzie jej rówieśnicy nie za bardzo akceptują jej własny styl przy czym bardzo się z niej wyśmiewają, Pomimo wszystko Lena potrafi być dalej tą uśmiechniętą osobą. Od dziecka przyjaźni się z Julią. Jest wysportowana i ma idealną figurę. Nowa siostra pomoże jej nie tylko w szkole, ale także w wyborach życiowych.Wkrótce jednak przekona się, że to ona będzie musiała ją wyciągać z koszmarów.
Julia - Ma 16 lat. Jest najlepszą przyjaciółką Leny. Ma chłopaka o imieniu Kamil. Julia jest cheerleaderką. Bardzo dobrze rozumieją się z Leną. Jest osobą bardzo tajemniczą. Ukrywa coś przed całym światem.... a przede wszystkim przed Leną. W szkole jest tą najlepszą, ale zawsze wstawia się za Leną, gdy inni się z niej wyśmiewają, Większość czasu spędza albo na podwórku albo na treningu. Chociaż ma wielu przyjaciół nie jest skłonna mówić o sobie. Tajemnice w końcu dadzą o sobie znać, Niewyjaśnione zniknięcia osób... tylko ona może posunąć się do czarnej magii... i nie tylko.
Liliana - Tajemnicza dziewczyna, która jest wspólniczką Julii. Jest odpowiedzialna za wszystkie niewyjaśnione sytuacje. Mroczna przeszłość jednego z bohaterów....
Aleksander - Ma 18 lat. Jest chłopakiem czułym, czarującym i dobrym tylko dla swojej rodziny i nowej wybranki. Zawsze dobry chłopak pod wpływem złego towarzystwa stał się podłym człowiekiem. Popadł w uzależnienia.. pali, ćpa. Po wielu zawodach miłosnych w końcu znalazł swoją miłość... Ant. Uważa, że wszystko jest dobrze i jego złe zachowanie wynika tylko z zadawania się ze złym towarzystwem. Tak na prawdę może to być coś więcej. Kiedy trzeba będzie bronił najbliższych.
Adam - Ma 15 lat. Jest zabójczo zakochany w Lenie. Jako jedyny nie wyśmiewa się z dziewczyny i lubi jej styl, ale boi się to pokazać przed chłopakami z jego paczki. Jeździ na deskorolce. Odkąd jest w związku z Leną jest najszczęśliwszą osobą na świecie. Ma młodszą siostrę Kasię i babcię, które teraz są dla niego najważniejszą rodziną. Jego rodzice zaginęli. Po tym jak policja nie chciała się podjąć poszukiwań uznał, że zrobi to na własną rękę.. Z jakim skutkiem?
Kamil - Ma 16 lat. Jest chłopakiem Julii. Gra w najlepszej drużynie w piłkę nożną. Jest w związku z Julią już 2 lata jednak woli wypady z kolegami niż siedzenie z dziewczyną, Nie jest typem romantyka. Uwielbia sport. Jest fanem Real Madrytu. Kocha siedzieć przed telewizorem i oglądać każdy mecz. Jest jednym z zamieszanych w tajemnicze zachowanie Julii. Zna jej tajemnicę.
Abraham Mateo - Ma 16 lat. Jest hiszpańskim piosenkarzem. Ma miliony fanek na całym świecie w tym m. in. w Polsce. Jedną z nich jest właśnie Anastazja. Abraham koncertuje tylko w Hiszpanii oraz Ameryce Łacińskiej. Wydał niedawno swoją trzecią płytę zatytułowaną "Who I Am".
*****
NOWA NAZWA OPOWIADANIA::
"One fate, millon adversity"
(tłum. Jeden los, milion nieszczęść)
UWAGA! ZMIANY!
Hej hej :D Myślałam nad wprowadzeniem kilku ważnych zmian na blogu odnośnie opowiadania.
Chciałabym zmienić narrację w opowiadaniu z trzecioosobowej na pierwszoosobową. Pokazać całą sytuację oczami bohaterów, a nie jakieś osoby, która się tylko przygląda wszystkiemu. Zamierzałam też zmienić jego nazwę. Zrobię też mały edit bohaterów: dodam zdjęcia, rozszerzę opisy ^-^
Mam nadzieję, że to wszystko wam się spodoba :D
Chciałabym zmienić narrację w opowiadaniu z trzecioosobowej na pierwszoosobową. Pokazać całą sytuację oczami bohaterów, a nie jakieś osoby, która się tylko przygląda wszystkiemu. Zamierzałam też zmienić jego nazwę. Zrobię też mały edit bohaterów: dodam zdjęcia, rozszerzę opisy ^-^
Mam nadzieję, że to wszystko wam się spodoba :D
niedziela, 12 kwietnia 2015
"Przeszkody" Episode #3 "Sekret" c.d./4
- Gdzie ty byłaś?! - powtórzyła już któryś raz opiekunka.
Słowa wciąż nie docierały do Ant. Rozpływały się gdzieś w przestrzeni. Słyszała tylko swoje szybko bijące serce.
- Ja..... byłam się przewietrzyć. Źle się poczułam.
- Na pewno tylko o to chodzi?
- Tak tak. A o co niby?
- Nie nic. Dobrze niech ci będzie.
Anastazja szybko się odwróciła i pobiegła na górę do swojego pokoju.
Te ostatnie dwa tygodnie mijały spokojnie. Anastazja postanowiła na razie nigdzie nie wychodzić bez wiedzy opiekunów, żeby nie robić sobie kłopotów. Często rozmawiała z Alexem przez telefon, jednak wolała na razie się skupić na zaprzyjaźnieniu się z współlokatorami, który jak się okazało są bardzo mili.
Za to Lena przez ten cały czas dzień w dzień ulegając namowom Adama spotykała się z nim. Zrozumiała, że mogła mu dać szansę o wiele wcześniej.
Nikt nic nadal nie wie o zaginięciu państwa Wierzbickich... nikt oprócz Julii, która jak się zdawało ma z tym najwięcej wspólnego. Dziwnym trafem nawet policja nie zajęła się tą sprawą uznając poszukiwania za zbędne zaraz po naprawdę krótkiej rozmowie z Julką.
***
Pukanie do drzwi obudziło Lenę, która jak zawsze w sobotę wolała dłużej pospać.
- Córeczko wstawaj już. Zaraz przyjdzie projektantka i zobaczymy co da się zrobić z twoim pokojem, żeby wyglądał bardziej dziewczęco i pomieścił dwie osoby.
- Ale mamo... przecież ten pokój nie jest jakiś mega mały. Wręcz przeciwnie jest spory, ale dobrze. Sama myślałam nad odświeżeniem go.
- Cudownie! No już, już! Zbieraj się. Masz dokładnie piętnaście minut.
- Ehh... dobra. - powiedziała od nie chcenia i poderwała się z łóżka. Poszła pod prysznic. Po szybkim obmyciu swojego ciała i włosów wytarła się i ubrała świeże ciuchy. Były to czarne jeansy do tego biała bluzka z jakimś fajnym nadrukiem a na to zarzucona bluza w neonowym, żółtym kolorze. Włosy wysuszyła i związała w koński ogon, Na koniec szybko umyła zęby. Po wyjściu z łazienki ujrzała już w salonie wysoką, szczupłą kobietę witającą się z jej matką. Wszyscy w tym domu bardzo dobrze ją znali. Była już praktycznie jak członek rodziny. A przynajmniej była najlepszą przyjaciółką pani Moniki. Nazywa się Zuzannna Nowak. W tym co robi jest naprawdę świetna. To jak potrafiła wszystko do siebie dobrać było naprawdę niewiarygodne.
- Dzień dobry. Miło cię znów u nas widzieć.
- Dzień dobry. Mi również jest miło. Cieszę się, że ponownie mogę wam w czymś pomóc. - odpowiedziała ciepłym głosem kobieta. - Ten dom jest naprawdę cudowny. Jednak dobrze dobrałyśmy ten nowoczesny styl. To mieszkanie nawet przy swoim prostym wyposażeniu po połączeniu ze sobą wszystkiego zapiera dech w piersiach. A więc... za co się dzisiaj bierzemy? - zwróciła się do matki Leny projektantka.
- Myślałyśmy nad zmianą wystroju w pokoju Leny. Wiesz... Mówiłam już ci o tym. Chcemy adoptować dziewczynę, która jest nam naprawdę bliska,
- Dobrze, więc bierzmy się do pracy.
Wszystkie trzy weszły do pokoju i zaczęły się rozglądać. Pokój był duży, ale to jedyny pokój, który nie był od dawna ruszany. Lena za bardzo się do niego przywiązała. Po długiej naradzie, bo trwającej prawie dwie godziny kobiety ustaliły, że pokój będzie szaro - różowy. Wszystkie ściany będą pomalowane na szaro. Meble zaś będą specjalnie modulowane dla potrzeb dwóch dziewczyn. Ich kolor będzie biały jednak pojedyncze drzwiczki będą w kolorze różowym. Pod oknem stanie szara sofa z różowymi poduszkami. Pod ścianą na końcu pokoju, który był podłużny będą stały dwa pojedyncze łóżka. Na przeciw sofy na ścianie także pojawi się telewizor, kilka obrazów i dwie wiszące doniczki. Po przeciwnej od łóżek części pokoju będą stały dwa biurka. Wszystko zostanie zwieńczone jakimiś słodkimi dekoracjami.
- Będzie idealnie! - wykrzyknęła Lena słysząc to wszystko co opowiada pani Zuzanna.
- Świetnie. Za dwa dni będę tu z ekipą i wszystkim się zajmiemy.
Jak powiedziała tak też się stało. We wtorek wieczorem wszystko było gotowe i Lena mogła się tam już na dobre umiejscowić. Wszyscy tylko czekali na przybycie Anastazji.
Państwo Dąbrowscy dość szybko przeszli przez proces adopcji i niedługo później mogli zabrać do siebie Ant.
- Jak ci się podoba? - powiedziała z entuzjazmem w głosie Lena, kiedy tylko Anastazja weszła do jej pokoju.
- Łaaaaa.... czy to na pewno twój pokój? - odpowiedziała pytaniem ze słyszalnym zdziwieniem.
- Nie mój. Nasz pokój. Od teraz jesteś moją siostrą. - powiedziała i uśmiechnęła się miło.
- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że będę mogła z tobą mieszkać,
- Ja też.
Po tych słowach dziewczyny przytuliły się.
- Dziewczynki kolacja! - zawołała mama Leny.
Na kolacji wyjątkowo zebrała się cała rodzina. Pani Monika była bardzo zdenerwowana, bo właśnie dzisiaj miała wręczyć kopertę Anastazji i wytłumaczyć jej wszystko. Po zjedzeniu i pozmywaniu wszyscy zostali przy stole co bardzo zdziwiło Ant.
- Anastazjo... my... my mamy ci coś ważnego do powiedzenia. - odezwał się tata Leny. - To bardzo ważne. Mieliśmy poczekać z tym do twoich 18. urodzin, ale uznaliśmy, że skoro z nami mieszkasz lepiej byłoby, gdybyś wiedziała teraz.
- Co... co się stało? - zapytała zdziwiona i przerażona Ant.
Pani Monika wzięła głęboki oddech i położyła na stole kopertę oraz kilka zdjęć.
- Ja i twoja mama byłyśmy siostrami.
- Co?!
- Poczekaj... daj mi dokończyć. - mama Leny mówiła z ogromnym drżeniem w głosie. - Kiedyś pokłóciłyśmy się przez to, że ostrzegałam ją przed twoim ojcem...
- Słusznie. - wtrąciła szybko i cicho Anastazja. Najwidoczniej nikt tego nie usłyszał.
- Na bardzo długo straciłyśmy kontakt. Tą kopertę wręczyła mi w szpitalu zaraz po twoim urodzeniu, kiedy już wiedziała, że nie ma dla niej szans na przeżycie. Leży u nas już prawie 17 lat. Powinnaś to przeczytać.
Anastazja szybko zabrała kopertę i zdjęcia i szybko pobiegła do swojego nowego pokoju. Drżącymi dłońmi otworzyła kopertę. zawierała ona list, kolejne kilka zdjęć i pamiętnik mamy Ant, który był dość obszerny. Zaczęła od przeczytania listu. Nagle zamarła już po pierwszych słowach jakie tam ujrzała...
Słowa wciąż nie docierały do Ant. Rozpływały się gdzieś w przestrzeni. Słyszała tylko swoje szybko bijące serce.
- Ja..... byłam się przewietrzyć. Źle się poczułam.
- Na pewno tylko o to chodzi?
- Tak tak. A o co niby?
- Nie nic. Dobrze niech ci będzie.
Anastazja szybko się odwróciła i pobiegła na górę do swojego pokoju.
Te ostatnie dwa tygodnie mijały spokojnie. Anastazja postanowiła na razie nigdzie nie wychodzić bez wiedzy opiekunów, żeby nie robić sobie kłopotów. Często rozmawiała z Alexem przez telefon, jednak wolała na razie się skupić na zaprzyjaźnieniu się z współlokatorami, który jak się okazało są bardzo mili.
Za to Lena przez ten cały czas dzień w dzień ulegając namowom Adama spotykała się z nim. Zrozumiała, że mogła mu dać szansę o wiele wcześniej.
Nikt nic nadal nie wie o zaginięciu państwa Wierzbickich... nikt oprócz Julii, która jak się zdawało ma z tym najwięcej wspólnego. Dziwnym trafem nawet policja nie zajęła się tą sprawą uznając poszukiwania za zbędne zaraz po naprawdę krótkiej rozmowie z Julką.
***
Pukanie do drzwi obudziło Lenę, która jak zawsze w sobotę wolała dłużej pospać.
- Córeczko wstawaj już. Zaraz przyjdzie projektantka i zobaczymy co da się zrobić z twoim pokojem, żeby wyglądał bardziej dziewczęco i pomieścił dwie osoby.
- Ale mamo... przecież ten pokój nie jest jakiś mega mały. Wręcz przeciwnie jest spory, ale dobrze. Sama myślałam nad odświeżeniem go.
- Cudownie! No już, już! Zbieraj się. Masz dokładnie piętnaście minut.
- Ehh... dobra. - powiedziała od nie chcenia i poderwała się z łóżka. Poszła pod prysznic. Po szybkim obmyciu swojego ciała i włosów wytarła się i ubrała świeże ciuchy. Były to czarne jeansy do tego biała bluzka z jakimś fajnym nadrukiem a na to zarzucona bluza w neonowym, żółtym kolorze. Włosy wysuszyła i związała w koński ogon, Na koniec szybko umyła zęby. Po wyjściu z łazienki ujrzała już w salonie wysoką, szczupłą kobietę witającą się z jej matką. Wszyscy w tym domu bardzo dobrze ją znali. Była już praktycznie jak członek rodziny. A przynajmniej była najlepszą przyjaciółką pani Moniki. Nazywa się Zuzannna Nowak. W tym co robi jest naprawdę świetna. To jak potrafiła wszystko do siebie dobrać było naprawdę niewiarygodne.
- Dzień dobry. Miło cię znów u nas widzieć.
- Dzień dobry. Mi również jest miło. Cieszę się, że ponownie mogę wam w czymś pomóc. - odpowiedziała ciepłym głosem kobieta. - Ten dom jest naprawdę cudowny. Jednak dobrze dobrałyśmy ten nowoczesny styl. To mieszkanie nawet przy swoim prostym wyposażeniu po połączeniu ze sobą wszystkiego zapiera dech w piersiach. A więc... za co się dzisiaj bierzemy? - zwróciła się do matki Leny projektantka.
- Myślałyśmy nad zmianą wystroju w pokoju Leny. Wiesz... Mówiłam już ci o tym. Chcemy adoptować dziewczynę, która jest nam naprawdę bliska,
- Dobrze, więc bierzmy się do pracy.
Wszystkie trzy weszły do pokoju i zaczęły się rozglądać. Pokój był duży, ale to jedyny pokój, który nie był od dawna ruszany. Lena za bardzo się do niego przywiązała. Po długiej naradzie, bo trwającej prawie dwie godziny kobiety ustaliły, że pokój będzie szaro - różowy. Wszystkie ściany będą pomalowane na szaro. Meble zaś będą specjalnie modulowane dla potrzeb dwóch dziewczyn. Ich kolor będzie biały jednak pojedyncze drzwiczki będą w kolorze różowym. Pod oknem stanie szara sofa z różowymi poduszkami. Pod ścianą na końcu pokoju, który był podłużny będą stały dwa pojedyncze łóżka. Na przeciw sofy na ścianie także pojawi się telewizor, kilka obrazów i dwie wiszące doniczki. Po przeciwnej od łóżek części pokoju będą stały dwa biurka. Wszystko zostanie zwieńczone jakimiś słodkimi dekoracjami.
- Będzie idealnie! - wykrzyknęła Lena słysząc to wszystko co opowiada pani Zuzanna.
- Świetnie. Za dwa dni będę tu z ekipą i wszystkim się zajmiemy.
Jak powiedziała tak też się stało. We wtorek wieczorem wszystko było gotowe i Lena mogła się tam już na dobre umiejscowić. Wszyscy tylko czekali na przybycie Anastazji.
Państwo Dąbrowscy dość szybko przeszli przez proces adopcji i niedługo później mogli zabrać do siebie Ant.
- Jak ci się podoba? - powiedziała z entuzjazmem w głosie Lena, kiedy tylko Anastazja weszła do jej pokoju.
- Łaaaaa.... czy to na pewno twój pokój? - odpowiedziała pytaniem ze słyszalnym zdziwieniem.
- Nie mój. Nasz pokój. Od teraz jesteś moją siostrą. - powiedziała i uśmiechnęła się miło.
- Nawet nie wiesz jak się cieszę, że będę mogła z tobą mieszkać,
- Ja też.
Po tych słowach dziewczyny przytuliły się.
- Dziewczynki kolacja! - zawołała mama Leny.
Na kolacji wyjątkowo zebrała się cała rodzina. Pani Monika była bardzo zdenerwowana, bo właśnie dzisiaj miała wręczyć kopertę Anastazji i wytłumaczyć jej wszystko. Po zjedzeniu i pozmywaniu wszyscy zostali przy stole co bardzo zdziwiło Ant.
- Anastazjo... my... my mamy ci coś ważnego do powiedzenia. - odezwał się tata Leny. - To bardzo ważne. Mieliśmy poczekać z tym do twoich 18. urodzin, ale uznaliśmy, że skoro z nami mieszkasz lepiej byłoby, gdybyś wiedziała teraz.
- Co... co się stało? - zapytała zdziwiona i przerażona Ant.
Pani Monika wzięła głęboki oddech i położyła na stole kopertę oraz kilka zdjęć.
- Ja i twoja mama byłyśmy siostrami.
- Co?!
- Poczekaj... daj mi dokończyć. - mama Leny mówiła z ogromnym drżeniem w głosie. - Kiedyś pokłóciłyśmy się przez to, że ostrzegałam ją przed twoim ojcem...
- Słusznie. - wtrąciła szybko i cicho Anastazja. Najwidoczniej nikt tego nie usłyszał.
- Na bardzo długo straciłyśmy kontakt. Tą kopertę wręczyła mi w szpitalu zaraz po twoim urodzeniu, kiedy już wiedziała, że nie ma dla niej szans na przeżycie. Leży u nas już prawie 17 lat. Powinnaś to przeczytać.
Anastazja szybko zabrała kopertę i zdjęcia i szybko pobiegła do swojego nowego pokoju. Drżącymi dłońmi otworzyła kopertę. zawierała ona list, kolejne kilka zdjęć i pamiętnik mamy Ant, który był dość obszerny. Zaczęła od przeczytania listu. Nagle zamarła już po pierwszych słowach jakie tam ujrzała...
poniedziałek, 6 kwietnia 2015
"Przeszkody" Episode #3 "Sekret" c.d./3
Ant nie wiedziała co zrobić. Nie wolno jej wychodzić z domu dziecka bez opieki osoby dorosłej bądź potencjalnych rodziców. Jednak od wypadku Adama dużo zmieniło się w jej życiu. Teraz stara się nabrać odwagi. Zrobi wszystko dla Alexa, w którym się zakochała. Postanowiła się jutro wymknąć z domu dziecka i spotkać się z chłopakiem. Odpisała mu, że będzie jutro tam gdzie tylko ten zechce. Spotka się tylko z nim, a nie z całą paczką. Umówili się na godzinę 18. na starym, ale bardzo znanym osiedlu. Jest znane, dlatego, że wiele młodych osób maluje po tych budynkach, grupy taneczne robią tam często próby, a cheerleaderki prezentują tam swoje układy przed ludźmi. Po odbyciu jeszcze krótkiej rozmowy przez telefon z Leną poszła przygotować się do snu.
Wstała o godzinie 11, więc ominęła porę śniadaniową. Postanowiła się ogarnąć, ubrać i zejść na dół na stołówkę i sama przygotować sobie coś do jedzenia. Spokojnie zjadła kanapki z serem, dostawiła talerz do mycia i poszła do holu. Usiadła ta na dużej kanapie i obserwowała opiekunów. Planowała dzisiejszą ucieczkę. Siedziała tak dobrą godzinę. Później wyciągnęła telefon i pisała z Leną. Pomimo, że widzi w niej swoją najlepszą przyjaciółkę nie powiedziała jej jeszcze nic o Alexsie. Gdy przyszła pora obiadowa zjadła swoją porcję i udała się do pokoju. Tam szykowała się do wyjścia. Zrobiła lekki makijaż, założyła czarne rurki i do tego czerwoną koszulę w kratkę. trampki, które dopasowała do swojego stroju były w kolorze koszuli. Równo o 17.30 ubrała ciepłą kurtkę, czapkę i szalik i cicho zeszła na dół. Widząc, że opiekunki właśnie są skupione na innych dzieciach szybko wymknęła się. Rodzeństwo z jej pokoju miało ją kryć. Szła dość szybko, więc dojście na osiedle zajęło jej jakoś 20 min. Gdy przyszła na miejsce nie mogła uwierzyć własnym oczom. Alex pod ścianą bloku rozłożył gruby koc, a wokół leżały świeczki. Akurat nie padał śnieg, ale było zimno. Złapał Ant za rękę i zaprowadził na koc. Siedzieli po obok siebie uśmiechając się.
- Cieszę się, że przyszłaś. - powiedział miło Aleksander.
- Też się cieszę, że tu jestem. Łał... postarałeś się,
- Chciałem, żeby nasza pierwsza randka to nie było byle co.
- Ra... randka?! To miało być zwykłe spotkanie. - Ant bardzo się zdziwiła i speszyła. Zna Alexa dokładnie 3 dni a on już urządził im pierwszą randkę.
- Dobrze... jak chcesz. Niech to będzie zwykłe spotkanie. - powiedział i złapał za rękę Ant. - Nie znamy się jeszcze za dobrze. Przy pierwszym spotkaniu niewiele się o tobie dowiedziałem. Wiem tylko, że masz na imię Anastazja. Piękne imię, Powiesz mi o sobie coś więcej?
- Nie ma o czym gadać. Nie jestem ciekawą osobą. Moje życie jest do d*py i to w sumie tyle.
- Ej nie mów tak. No dobra to może ja zacznę. Chcesz coś o mnie wiedzieć?
- Wszystko. - zaśmiała się Ant.
- hah dobrze to od początku. Gdy mama i tata już wiedzieli, że chcą mieć dzie...
- Ale nie aż tak od początku. Haha.
- Dobra, To, że mam na imię Aleksander już wiesz. Mam 18 lat. Pochodzę z podobno dobrej rodziny. Nigdy nie miałem jakiś problemów z rodziną, Mam wspaniałych rodziców. Jestem szczęśliwym bratem małej księżniczki, która ma obecnie 7 lat. Podobno jestem bardzo rozpieszczony. Przynajmniej tak mówi moja babcia haha.
- Skoro masz takie idealne życie, dlaczego masz tyle tatuaży i palisz?
Chłopak wyciągnął wspomniane papierosy z kieszeni, wyciągnął jednego i zaczął palić.
- Wpadłem w złe towarzystwo, ale teraz są dla mnie jak druga rodzina.
- A co na to twoi rodzice?
- Nic. Jestem pełnoletni i mogę już robić co chce. Ufają mi, bo wiedzą, że nie jestem taki jak reszta. Znają wszystkich moich kumpli. Ale starczy już o mnie. Teraz ty.
- Ja mam 16 lat. W sumie niedługo będę miała urodziny. Za jakieś 3 miesiące hah. Nie mam mamy. Umarła zaraz po moim porodzie. Mój ojciec niedawno poszedł do więzienia za handel narkotykami,
- Czekaj czekaj... czyli ty jesteś teraz w domu dziecka?
- Tak... niestety tak.
- To jak ty stamtąd wyszłaś?! Uciekłaś?!
- Tak. Jestem tam dopiero 1 dzień nawet nie wiedzą jak wyglądam.
- Zaraz po spotkaniu cię tam odprowadzam, a teraz mów dalej.
- Jestem bardzo nieśmiała. Strasznie tęsknie za moją mamą, pomimo, że jej nie znałam. Chciałabym mieć normalną rodzinę.
- Współczuję ci. Masz smutne życie. - powiedział chłopak z żalem w głosie.
- Życie mnie okropnie traktuje.
- Powinnaś powiedzieć "życie mnie okropnie TRAKTOWAŁO." Bo teraz masz mnie. Zobaczysz... jeszcze wszystko będzie dobrze.
Dziewczyna nic nie powiedziała. Uśmiechnęła się tylko do Alexa. On objął ją swoim ramieniem. Obojgu pasowało siedzieć w ciszy.
- Zimno mi. - wyszeptała Anastazja.
Chłopak ją mocno przytulił. Odchylił czapkę dziewczyny i pocałował ją w czoło. I dalej ciągnęli ciszę. Rozmawiali później jeszcze chwilę. Ant zebrała się do domu dziecka ok. godziny 22. Alex zgasił wszystkie świeczki, zebrał koc, złapał za rękę dziewczynę i spokojnie odprowadził ją na miejsce. Nie wchodził do domu dziecka. Stanęli obok i dał jej buziaka w policzek. Dziewczyna odwzajemniła się tym samym i pożegnali się. Anastazja popatrzyła przez szklane drzwi, czy nikogo nie ma. Widząc, że wszystko jest w porządku szybko weszła. Gdy zaczęła wchodzić po schodach na górę zauważyła ją opiekunka.
- Anastazja... chodź tu szybko do mnie musimy porozmawiać. - powiedziała kobieta z wyraźnym zdenerwowaniem w głosie.
Ant zaczęło szybciej bić serce. Przestraszyła się.
Wstała o godzinie 11, więc ominęła porę śniadaniową. Postanowiła się ogarnąć, ubrać i zejść na dół na stołówkę i sama przygotować sobie coś do jedzenia. Spokojnie zjadła kanapki z serem, dostawiła talerz do mycia i poszła do holu. Usiadła ta na dużej kanapie i obserwowała opiekunów. Planowała dzisiejszą ucieczkę. Siedziała tak dobrą godzinę. Później wyciągnęła telefon i pisała z Leną. Pomimo, że widzi w niej swoją najlepszą przyjaciółkę nie powiedziała jej jeszcze nic o Alexsie. Gdy przyszła pora obiadowa zjadła swoją porcję i udała się do pokoju. Tam szykowała się do wyjścia. Zrobiła lekki makijaż, założyła czarne rurki i do tego czerwoną koszulę w kratkę. trampki, które dopasowała do swojego stroju były w kolorze koszuli. Równo o 17.30 ubrała ciepłą kurtkę, czapkę i szalik i cicho zeszła na dół. Widząc, że opiekunki właśnie są skupione na innych dzieciach szybko wymknęła się. Rodzeństwo z jej pokoju miało ją kryć. Szła dość szybko, więc dojście na osiedle zajęło jej jakoś 20 min. Gdy przyszła na miejsce nie mogła uwierzyć własnym oczom. Alex pod ścianą bloku rozłożył gruby koc, a wokół leżały świeczki. Akurat nie padał śnieg, ale było zimno. Złapał Ant za rękę i zaprowadził na koc. Siedzieli po obok siebie uśmiechając się.
- Cieszę się, że przyszłaś. - powiedział miło Aleksander.
- Też się cieszę, że tu jestem. Łał... postarałeś się,
- Chciałem, żeby nasza pierwsza randka to nie było byle co.
- Ra... randka?! To miało być zwykłe spotkanie. - Ant bardzo się zdziwiła i speszyła. Zna Alexa dokładnie 3 dni a on już urządził im pierwszą randkę.
- Dobrze... jak chcesz. Niech to będzie zwykłe spotkanie. - powiedział i złapał za rękę Ant. - Nie znamy się jeszcze za dobrze. Przy pierwszym spotkaniu niewiele się o tobie dowiedziałem. Wiem tylko, że masz na imię Anastazja. Piękne imię, Powiesz mi o sobie coś więcej?
- Nie ma o czym gadać. Nie jestem ciekawą osobą. Moje życie jest do d*py i to w sumie tyle.
- Ej nie mów tak. No dobra to może ja zacznę. Chcesz coś o mnie wiedzieć?
- Wszystko. - zaśmiała się Ant.
- hah dobrze to od początku. Gdy mama i tata już wiedzieli, że chcą mieć dzie...
- Ale nie aż tak od początku. Haha.
- Dobra, To, że mam na imię Aleksander już wiesz. Mam 18 lat. Pochodzę z podobno dobrej rodziny. Nigdy nie miałem jakiś problemów z rodziną, Mam wspaniałych rodziców. Jestem szczęśliwym bratem małej księżniczki, która ma obecnie 7 lat. Podobno jestem bardzo rozpieszczony. Przynajmniej tak mówi moja babcia haha.
- Skoro masz takie idealne życie, dlaczego masz tyle tatuaży i palisz?
Chłopak wyciągnął wspomniane papierosy z kieszeni, wyciągnął jednego i zaczął palić.
- Wpadłem w złe towarzystwo, ale teraz są dla mnie jak druga rodzina.
- A co na to twoi rodzice?
- Nic. Jestem pełnoletni i mogę już robić co chce. Ufają mi, bo wiedzą, że nie jestem taki jak reszta. Znają wszystkich moich kumpli. Ale starczy już o mnie. Teraz ty.
- Ja mam 16 lat. W sumie niedługo będę miała urodziny. Za jakieś 3 miesiące hah. Nie mam mamy. Umarła zaraz po moim porodzie. Mój ojciec niedawno poszedł do więzienia za handel narkotykami,
- Czekaj czekaj... czyli ty jesteś teraz w domu dziecka?
- Tak... niestety tak.
- To jak ty stamtąd wyszłaś?! Uciekłaś?!
- Tak. Jestem tam dopiero 1 dzień nawet nie wiedzą jak wyglądam.
- Zaraz po spotkaniu cię tam odprowadzam, a teraz mów dalej.
- Jestem bardzo nieśmiała. Strasznie tęsknie za moją mamą, pomimo, że jej nie znałam. Chciałabym mieć normalną rodzinę.
- Współczuję ci. Masz smutne życie. - powiedział chłopak z żalem w głosie.
- Życie mnie okropnie traktuje.
- Powinnaś powiedzieć "życie mnie okropnie TRAKTOWAŁO." Bo teraz masz mnie. Zobaczysz... jeszcze wszystko będzie dobrze.
Dziewczyna nic nie powiedziała. Uśmiechnęła się tylko do Alexa. On objął ją swoim ramieniem. Obojgu pasowało siedzieć w ciszy.
- Zimno mi. - wyszeptała Anastazja.
Chłopak ją mocno przytulił. Odchylił czapkę dziewczyny i pocałował ją w czoło. I dalej ciągnęli ciszę. Rozmawiali później jeszcze chwilę. Ant zebrała się do domu dziecka ok. godziny 22. Alex zgasił wszystkie świeczki, zebrał koc, złapał za rękę dziewczynę i spokojnie odprowadził ją na miejsce. Nie wchodził do domu dziecka. Stanęli obok i dał jej buziaka w policzek. Dziewczyna odwzajemniła się tym samym i pożegnali się. Anastazja popatrzyła przez szklane drzwi, czy nikogo nie ma. Widząc, że wszystko jest w porządku szybko weszła. Gdy zaczęła wchodzić po schodach na górę zauważyła ją opiekunka.
- Anastazja... chodź tu szybko do mnie musimy porozmawiać. - powiedziała kobieta z wyraźnym zdenerwowaniem w głosie.
Ant zaczęło szybciej bić serce. Przestraszyła się.
niedziela, 5 kwietnia 2015
"Przeszkody" Episode #3 "Sekret" c.d./2
Spotkały się tam z Adamem. Chłopak miał jeszcze bandaż wokół głowy i gips na ręce. Lekarze w końcu wypuścili go ze szpitala po dość krótkim czasie, ponieważ z chłopakiem było już wszystko dobrze. Lena gdy tylko go ujrzała szybko do niego podbiegła i go przytuliła. Chłopak bardzo się zdziwił, że widzi dziewczyny razem, skoro były jeszcze niedawno skłócone. Anastazja siedziała na huśtawce, czekając, aż Lena przeprosi Adama i wszystko mu wytłumaczy. Bacznie ich obserwowała. Zasmuciła się widząc ich razem takich szczęśliwych. Zaczęła myśleć o Adamie i o tym co do niego czuła. Tak... czuła... bo od rana nie może zapomnieć o tych przenikliwych oczach Alexa. Jest bardzo nieśmiała, ale czuła dziwne uczucie ulgi przy tym chłopaku. Godzinę siedziała taka zamyślona nie zwracając już uwagi na młodych ludzi, ale na to, co ją otacza. Na płatki śniegu, które właśnie zaczęły spadać z nieba przykrywając wolno całe osiedle.
Lena przeprosiła chłopaka za to zdarzenie, jednak ten jej wytłumaczył, że to nie jej wina i nie ma się już czym zamartwiać. Wyjaśniła mu, dlaczego powiedziała, że jest jego dziewczyną. On na to, że wcale mu to nie przeszkadza i wyznał jej swoje uczucia. Lena zaniemówiła. Nie wiedziała co zrobić. Zerkała na Ant, która siedziała niedaleko, wiedząc, że wszystko słyszy, lecz ta spuściła głowę w dół tak jakby unikała ich widoku. Nie wiedziała co ma zrobić i chyba właśnie dlatego uległa Adamowi. Ponownie go przytuliła i również wyznała mu miłość. Na jej twarzy pojawił się uśmiech. Adam dał jej słodkiego całusa w policzek. Tą całą sielankę przerwała grupa chłopaków, która właśnie przechodziła obok placu zabaw. Puszczali głośno muzykę, głośno rozmawiali i palili. Za nimi unosił się jeden dym. Wśród nich Ant dostrzegła Alexa, Nie myśląc już o niczym Anastazja podbiegła do chłopaka.
- Cześć Alex - uśmiechnęła się ciepło do niego.
Nagle chłopcy idący z Alex'em zaczęli się wyśmiewać z dziewczyny, i nagle ktoś się odezwał:
- Ej sory laska, ale nie jesteś tu k@#$% mile widziana, więc spier*%$@# mi stąd, albo będziesz miała kłopoty.
I znowu wszyscy zaczęli się z niej śmiać. Z jej oczu popłynęły łzy. Patrzyła się na nich wszystkich, a w uszach słyszała tylko śmiech, który odbijał się w jej głowie przez długi czas. Najbardziej zabolało ją to, że Alex też się śmiał. Zbliżyli się do niej i zaczęli ją szturchać. Nie wiedziała co robić, Szum w głowie był coraz większy... miał coraz większe echo. Czuła, że musi stąd jak najszybciej uciec, ale nie miała na to siły. Nagle od tyłu ktoś złapał ją za rękę i wyciągnął z grona chuliganów. Był to Adam. Wyciągnął ją za prośbą Leny, która pierwsza zauważyła to zdarzenie. Pożegnała się szybko ze swoim nowym chłopakiem całusem w policzek i zaprowadziła Ant do mieszkania.
- Ej... nie płacz... wszystko mi zaraz wyjaśnisz, tylko nie możesz w takim stanie wrócić do domu.
Anastazja się trochę ogarnęła i razem weszły do mieszkania, Niezauważalnie rozebrały się i wsunęły się szybko do pokoju Leny, który w mieszkaniu znajdował się właśnie obok drzwi wejściowych.
- Co tam się stało? - zapytała spokojnie Lena.
- Ja... ja sama nie wiem. Wydawało mi się, że był tam mój kumpel, ale najwidoczniej się pomyliłam i dodatkowo przysporzyłam sobie kłopotów. - odpowiedziała zasmucona Anastazja.
- Co?! Jakiś TWÓJ kumpel wśród TAKICH chłopaków?!?!?! - Lena baardzo się zdziwiła.
- No tak... nie znamy się jeszcze za dobrze. Poznałam go niedawno. Muszę walczyć z nieśmiałością, dlatego do niego podeszłam. Zrobiłam błąd :( Nie powinnam...
- Ej dobra.. nie smuć sie :) Wszystko będzie dobrze. - pocieszała ją Lena.
Zbliżała się pora obiadowa, więc dziewczyny ogarnęły się i wyszły do rodziny. Na obiad było spaghetti, czyli ulubione danie Leny. Przy obiedzie mama Leny poruszyła temat domu dziecka.
- Już jutro musisz iść do domu dziecka. Jesteś spakowana? - zwróciła się do Ant.
- Tak mam.... czy będę tam długo? - zapytała przypominając sobie ostatnią kłótnię z Leną, gdzie ta powiedziała, że jest jej przyszłą siostrą.
- Wydaje mi się, że nie powinnaś tam długo zostać. Jesteś naprawdę grzeczną, ułożoną i śliczną dziewczynką,
- Mam taką nadzieję. - Anastazja cały czas ma mieszane uczucia.
Wszyscy skończyli obiad. Pani Monika umyła naczynia, a dziewczyny poszły do pokoju. Nie rozmawiały już ze sobą, Po prostu siedziały. Ant dużo myślała. O tym co było i o tym co będzie.
- To... to wszystko dzieje się za szybko. Czuję się, jakby rzeczywistość o mnie zapomniała. Jakbym była tylko śmieciem, którego można kopać gdzie popadnie... - rozmyślała Ant nad swoim życiem.
Lena oczywiście cały czas pisała z Adamem. Jest szczęśliwa, że jednak dała mu szansę.
I tak dziewczyny spędziły czas aż do kolacji. Po kolacji wszyscy poszli się szykować do snu. Najpierw rodzice uśpili chłopaków, później sami poszli spać. Lena do późnej nocy pisała ze swoim nowym chłopakiem, a Ant udawała, że śpi ukrywając łzy, z powodu wszystkich dotychczasowych zdarzeń. Nie przespała tej nocy.
O godzinie 12 mieli być już w domu dziecka. Anastazja bardzo przeżyła to rozstanie. Najbardziej szkoda było jej się rozstawać z Leną, w której widziała swoją pierwszą prawdziwą przyjaciółkę.
Opiekunka zaprowadziła ją do jej nowego pokoju, gdzie była z jakimś rodzeństwem. Pokój nie był najpiękniejszy. Niestety musiała się do niego przyzwyczaić. Po poznaniu się ze wszystkimi wróciła do pokoju i przesiedziała tam na swoim łóżku cały czas płacząc. Oczy miała już całe czerwone, a rękawy od jej kolorowego, długiego sweterka były już mokre od wycierania łez. Ok. godziny 18. dostała sms-a od Aleksandra. Było w nim napisane: "Bardzo przepraszam cię za to co dzisiaj się stało. To nie ja do ciebie tak powiedziałem. Chłopaki zawsze tak robią. Nie miałem odwagi się im postawić, bo sama dzisiaj doświadczyłaś jacy oni są, W realu, gdy się ich pozna są naprawdę w porządku. Wybacz nam wszystkim za to. Już im wszystko wyjaśniłem i wiedzą kim jesteś. Chcą cię osobiście poznać i przeprosić. Dasz się namówić na kolejne spotkanie? Chociażby sam na sam, jeśli nie jesteś gotowa na poznanie moich kumpli. Proponuję jutro :) Co o tym myślisz? Mam nadzieję, że się zgodzisz :* "
Tak... sms był bardzo długi. Ant szybko go przeczytała i rzuciła telefon na bok. Nie wiedziała co ma zrobić.
*******************************************
Dzisiaj długi rozdział, ponieważ wczoraj go nie było. Mam nadzieję, że się podoba :)
Lena przeprosiła chłopaka za to zdarzenie, jednak ten jej wytłumaczył, że to nie jej wina i nie ma się już czym zamartwiać. Wyjaśniła mu, dlaczego powiedziała, że jest jego dziewczyną. On na to, że wcale mu to nie przeszkadza i wyznał jej swoje uczucia. Lena zaniemówiła. Nie wiedziała co zrobić. Zerkała na Ant, która siedziała niedaleko, wiedząc, że wszystko słyszy, lecz ta spuściła głowę w dół tak jakby unikała ich widoku. Nie wiedziała co ma zrobić i chyba właśnie dlatego uległa Adamowi. Ponownie go przytuliła i również wyznała mu miłość. Na jej twarzy pojawił się uśmiech. Adam dał jej słodkiego całusa w policzek. Tą całą sielankę przerwała grupa chłopaków, która właśnie przechodziła obok placu zabaw. Puszczali głośno muzykę, głośno rozmawiali i palili. Za nimi unosił się jeden dym. Wśród nich Ant dostrzegła Alexa, Nie myśląc już o niczym Anastazja podbiegła do chłopaka.
- Cześć Alex - uśmiechnęła się ciepło do niego.
Nagle chłopcy idący z Alex'em zaczęli się wyśmiewać z dziewczyny, i nagle ktoś się odezwał:
- Ej sory laska, ale nie jesteś tu k@#$% mile widziana, więc spier*%$@# mi stąd, albo będziesz miała kłopoty.
I znowu wszyscy zaczęli się z niej śmiać. Z jej oczu popłynęły łzy. Patrzyła się na nich wszystkich, a w uszach słyszała tylko śmiech, który odbijał się w jej głowie przez długi czas. Najbardziej zabolało ją to, że Alex też się śmiał. Zbliżyli się do niej i zaczęli ją szturchać. Nie wiedziała co robić, Szum w głowie był coraz większy... miał coraz większe echo. Czuła, że musi stąd jak najszybciej uciec, ale nie miała na to siły. Nagle od tyłu ktoś złapał ją za rękę i wyciągnął z grona chuliganów. Był to Adam. Wyciągnął ją za prośbą Leny, która pierwsza zauważyła to zdarzenie. Pożegnała się szybko ze swoim nowym chłopakiem całusem w policzek i zaprowadziła Ant do mieszkania.
- Ej... nie płacz... wszystko mi zaraz wyjaśnisz, tylko nie możesz w takim stanie wrócić do domu.
Anastazja się trochę ogarnęła i razem weszły do mieszkania, Niezauważalnie rozebrały się i wsunęły się szybko do pokoju Leny, który w mieszkaniu znajdował się właśnie obok drzwi wejściowych.
- Co tam się stało? - zapytała spokojnie Lena.
- Ja... ja sama nie wiem. Wydawało mi się, że był tam mój kumpel, ale najwidoczniej się pomyliłam i dodatkowo przysporzyłam sobie kłopotów. - odpowiedziała zasmucona Anastazja.
- Co?! Jakiś TWÓJ kumpel wśród TAKICH chłopaków?!?!?! - Lena baardzo się zdziwiła.
- No tak... nie znamy się jeszcze za dobrze. Poznałam go niedawno. Muszę walczyć z nieśmiałością, dlatego do niego podeszłam. Zrobiłam błąd :( Nie powinnam...
- Ej dobra.. nie smuć sie :) Wszystko będzie dobrze. - pocieszała ją Lena.
Zbliżała się pora obiadowa, więc dziewczyny ogarnęły się i wyszły do rodziny. Na obiad było spaghetti, czyli ulubione danie Leny. Przy obiedzie mama Leny poruszyła temat domu dziecka.
- Już jutro musisz iść do domu dziecka. Jesteś spakowana? - zwróciła się do Ant.
- Tak mam.... czy będę tam długo? - zapytała przypominając sobie ostatnią kłótnię z Leną, gdzie ta powiedziała, że jest jej przyszłą siostrą.
- Wydaje mi się, że nie powinnaś tam długo zostać. Jesteś naprawdę grzeczną, ułożoną i śliczną dziewczynką,
- Mam taką nadzieję. - Anastazja cały czas ma mieszane uczucia.
Wszyscy skończyli obiad. Pani Monika umyła naczynia, a dziewczyny poszły do pokoju. Nie rozmawiały już ze sobą, Po prostu siedziały. Ant dużo myślała. O tym co było i o tym co będzie.
- To... to wszystko dzieje się za szybko. Czuję się, jakby rzeczywistość o mnie zapomniała. Jakbym była tylko śmieciem, którego można kopać gdzie popadnie... - rozmyślała Ant nad swoim życiem.
Lena oczywiście cały czas pisała z Adamem. Jest szczęśliwa, że jednak dała mu szansę.
I tak dziewczyny spędziły czas aż do kolacji. Po kolacji wszyscy poszli się szykować do snu. Najpierw rodzice uśpili chłopaków, później sami poszli spać. Lena do późnej nocy pisała ze swoim nowym chłopakiem, a Ant udawała, że śpi ukrywając łzy, z powodu wszystkich dotychczasowych zdarzeń. Nie przespała tej nocy.
O godzinie 12 mieli być już w domu dziecka. Anastazja bardzo przeżyła to rozstanie. Najbardziej szkoda było jej się rozstawać z Leną, w której widziała swoją pierwszą prawdziwą przyjaciółkę.
Opiekunka zaprowadziła ją do jej nowego pokoju, gdzie była z jakimś rodzeństwem. Pokój nie był najpiękniejszy. Niestety musiała się do niego przyzwyczaić. Po poznaniu się ze wszystkimi wróciła do pokoju i przesiedziała tam na swoim łóżku cały czas płacząc. Oczy miała już całe czerwone, a rękawy od jej kolorowego, długiego sweterka były już mokre od wycierania łez. Ok. godziny 18. dostała sms-a od Aleksandra. Było w nim napisane: "Bardzo przepraszam cię za to co dzisiaj się stało. To nie ja do ciebie tak powiedziałem. Chłopaki zawsze tak robią. Nie miałem odwagi się im postawić, bo sama dzisiaj doświadczyłaś jacy oni są, W realu, gdy się ich pozna są naprawdę w porządku. Wybacz nam wszystkim za to. Już im wszystko wyjaśniłem i wiedzą kim jesteś. Chcą cię osobiście poznać i przeprosić. Dasz się namówić na kolejne spotkanie? Chociażby sam na sam, jeśli nie jesteś gotowa na poznanie moich kumpli. Proponuję jutro :) Co o tym myślisz? Mam nadzieję, że się zgodzisz :* "
Tak... sms był bardzo długi. Ant szybko go przeczytała i rzuciła telefon na bok. Nie wiedziała co ma zrobić.
*******************************************
Dzisiaj długi rozdział, ponieważ wczoraj go nie było. Mam nadzieję, że się podoba :)
Subskrybuj:
Posty (Atom)